Ortler 03-2014

Etap 1

Pierwszego dnia mieliśmy ambitny plan podejścia na przełęcz Rosim (3288m) lub przełęcz dell'Angelo (3327m), zjazd lodowcem Laaser Ferner do punktu 3050m, podejście na przełęcz Livi (3193m) i zjazd do schroniska Zuffrithause (1880m), wg przewodnika O'Connora.
Zgodnie z planem wyjechaliśmy z pensjonatu Tucket w Trafoi autobusem o 8:30 do Gamagoi (pensjonat załatwił zatrzymanie autobusu przed wejściem), a stamtąd skomunikowanym autobusem do Sulden. W Sulden trzeba zapytać sie kierowcy, gdzie wysiąść do wyciągu Kanzel, gdyż nie jest to takie oczywiste. Wyciągiem Kanzel, za €10/os. wyjechaliśmy na wysokość 2348m, gdzie znaleźliśmy się już po 10:00. Zdecydowaliśmy, że przejdziemy przez przełęcz dell'Angelo i trawersem rozpoczęliśmy podejście w kierunku (nieczynnego) schroniska Dusseldorfer Hutte (2721m). Sporo czasu zajęło nam zakładania nowego śladu i wyszukanie optymalnej drogi. W pobliżu schroniska znaleźliśmy się okolo godziny 13:00. Na przełęcz zostało jeszcze 600m przewyższenia, co przy naszym tempie wskazywało, że znajdziemy się tam po 16:00. W rezultacie na przełęczy byliśmy o 16:30. Niepotrzebnie tuż przed przełęczą skręciliśmy po śladach łatwym terenem w lewo, zamiast skierować sie na prawo i w rakach wejść bezpośrednio na przełęcz. W rezultanie okazało się, że w miejscu grani, gdzie znaleźliśmy się, po drugiej stronie jest zbyt stromo, aby zjechać, natomiast z właściwej przełęczy zjazd jest bezproblemowy.
Światła pozostało na mniej niż 2 godziny, a przed nami nieznany teren - zjazd Laaser Ferner i podejście ok. 150m na przeł. Livi. Potem problematyczne zejście z Livi (raporty o problemach ze znalezieniem bezpiecznego zejścia) i zjazd 1300m do schroniska Zuffrithause. Dodatkowo byliśmy już dość zmęczeni (brak aklimatyzacji). W takich okolicznościach podjęliśmy jedyną słuszną decyzje o „wycofie” do Sulden. Zjazd był fantastyczny, w dużej części w puchu (płn.- wsch. wystawa). Do schroniska Dusseldorfer Hutte dotarliśmy tuż przed 18:00, słońce miało się ku zachodowi. Przed nami było jeszcze 700m zjazdu w nieznanym terenie, w dolnej partii w lesie. Śnieg - to szreń łamliwa, a my znacznie zmęczeni. Dalsze kontynuowanie zjazdu, głównie po ciemku, na czołówkach mogło sie zakończyć upadkiem z klifu, kontuzją lub spędzeniem nocy w jamie śnieżnej. W tej sytuacji zadecydowałem o pozostaniu w pokoju zimowym (Winteraum) schroniska Dusseldorfer Hutte. W pokoju były przygotowane prycze i znaczna ilość kocy. Były garnki, talerze, kubki itd, ale brak było czegokolwiek do roztopienia lodu i śniegu na wodę, a my byliśmy spragnieni i bez wody. W końcu wykorzystaliśmy klika dużych świec do podgrzania garnka z lodem. Do konstrukcji posłużył kosz na śmieci, w którym umieściliśmy 3 świece, a na koszu położyliśmy garnek. Po 3 godzinach mieliśmy po kubku wody dla każdego. Spać położyliśmy się ubranie we wszystko co mieliśmy - czapki, rękawiczki, kurtki Goretex i przykryci 3-4 kocami naraz. Tak spaliśmy do rana i nawet nie było nikomu zimno. Mirek miał dyżur przy garnku ze śniegiem na świecach. Budzik nastawiał co 2 godziny i dokładał śniegu. W ten sposób rano, dla każdego uzbierało się po pół litra wody.